W 2008 roku poważnie zachorowałam. Unieruchomienie w łóżku na kilka miesięcy sprawiło, że zaczęłam spontanicznie przyglądać się swoim odczuciom i myślom. Pewnej nocy podczas dużego wyczerpania  swoim stanem psychicznym spontanicznie pojawiło się we mnie zdanie: “To co jest widziane nie może być tym co widzi”. Zobaczyłam, że wszystko czego doświadczam przemija, łącznie z emocjami, myślami oraz wszystkim stanami i ich interpretacjami. Zaczęłam się zastanawiać nad tym, czym w takim razie jest to, co umożliwia
i postrzega przemijalne rzeczy? 

Pytanie to bardzo mnie zaskoczyło i wywróciło cały mój świat do góry nogami. Popatrzyłam na siebie i swoje życie z innej niż dotąd perspektywy.

Zrozumiałam, że nie mogę być w istocie tym, czym wydawało mi się, że jestem.

Samoistnie wobec tego wglądu duża część niepokoju, napięcia psychicznego oraz lęku ustąpiła. Cała opowieść o “mnie” i “moim” życiu runęła.  Moje własne myśli przestały robić na mnie wrażenie. Nie miałam jednak jeszcze wtedy pełnej jasności co się stało i co to oznacza.

Dwa lata później wyjechałam na południe Indii. W Tiruvannamalai spotkałam nauczycieli, którzy werbalnie
i pozawerbalnie potwierdzili moje odkrycie wskazując na oryginalny stan niedualny oraz iluzoryczność umysłu
i osobowego “ja”. Wytłumaczyli  mi to, co rozpoznałam podczas choroby. Poczułam wtedy ogromną ulgę. Od tej pory uświadamianie sobie świadomości, szerszej poza indywidualnej perspektywy stało się całym moim życiem. Sprawiało, że przestałam szukać szczęścia na zewnątrz oraz zaczęłam doświadczać niesamowitego spokoju
i wolności bez względu na okoliczności. 

Zafascynował mnie wtedy satsang – spotkanie podczas którego nauczyciel wskazuje na Świadomość jako podstawę i źródło wszelkich doświadczeń i zjawisk.

Dużą część swojego życia zaczęłam spędzałam na odosobnieniach głównie z nauczycielem Moojim, któremu zawdzięczam najwięcej.  Dzięki jego wskazówkom moje dociekania i poszukiwania siebie dobiegły końca. Dostałam od niego imię Nitya oznaczające Wieczną Esencję. Uczestniczyłam również w odosobnieniach i spotkaniach z innymi nauczycielami niedualności, których zapraszałam później do swojego domu organizując pierwsze niedualne spotkania w Polsce. 

Życie zaczęło płynąć bez wysiłku i bez autora. Przez wiele miesięcy po przebudzeniu nie potrafiłam znaleźć słów by opisać spokój, radość oraz prostotę życia jakiej zaczęłam doświadczać. Spontanicznie gromadziło się wokół mnie coraz więcej ludzi zaintrygowanych przemianą, którą przeszłam. W 2014 zaczęłam dzielić się niedualną perspektywą z innymi. Od tego czasu całą swoją aktywność poświęcam niedualności oraz próbuję naprowadzać innych na to, jak uwolnić się od fałszywych wierzeń, odnaleźć spokój i zakończyć poszukiwania duchowe. Do dziś poprowadziłam ponad 70 tygodniowych odosobnień medytacyjnych, ponad 800 wykładów na temat wolności i oświecenia w Polsce i innych częściach świata. Większość nagrań z tych wydarzeń dostępna jest bezpłatnie na moich kanałach w Internecie.

Pomimo, że nie mam celu, by zbawić świat, moją największą pasją jest dzielenie się rozpoznaniem z tymi, którzy są gotowi spojrzeć do wewnątrz oraz zadać sobie pytanie: “Kim jestem?” Rozwiązanie tego zagadnienia rozwiązuje wszystkie inne.

Swoją biografię szczegółowo opisuję w książce „Koniec wszystkich historii. Medytacje”. Ukazuję w niej uniwersalną historię każdego człowieka, który pragnie uwolnić się i powrócić do domu. 

Miałam ogromne szczęście spotkać na swojej drodze wielu wspaniałych i inspirujących ludzi, którzy towarzyszyli mi w procesie dociekania swojej natury. Są to m.in Mooji, Stuart Schwartz,  Shiva Shakti, Jac O’Keefe, Cezar Teruel, Eckhart Tolle, Rupert Spira oraz nieżyjących;  Ramana Maharishi, Nisargadatta Maharaj, H.W.L. Poonja (Papaji), Robert Adams, Jean Klein, Anandamayi Ma i wielu innych.

Odczuwam wobec nich ogromną wdzięczność za prowadzenie i bezcenne wskazówki.